یک نفر آمده دنیای مرا سبز کند

خواب و بیداری و رویای مرا سبز کند

پلک چشمان تر پنجره را بگشاید

سمت دیوار تماشای مرا سبز کند

بشکند قفل لب صبر قناری تو را

بال بشکسته ی تو کای مرا سبز کند

سیب لبخند به لبهای تو آویزد و بعد

فصل نمناک غزلهای مرا سبز کند

و به لبهای کویر دل بی زمزمه ام

زمزم زمزمه آرای مرا سبز کند

بعد از آن هی هی تنهایی چوپانی دل

کسی آمد نفس نای مرا سبز کند

عندلیبانه سخن ساز کند کلک مرا

طبع شیرین شکر خوای مرا سبز کند

و به یمن نفس سبز اهورایی عشق

از ثری تا به ثریای مرا سبز کند

کسی از نسل اقاقی کسی از جنس بهار

یک نفر آمده دنیای مرا سبز کند...

(شاعر:محمد رحیمی)